Toyota Corolla

Toyota Corolla V

Corolla to model kompaktowego samochodu (segment C) produkowanego przez japoński koncern samochodowy Toyota Motor Corporation od 1966 roku. Od rozpoczęcia produkcji Toyota zaprezentowała już 10 odsłon Corolli. Corolla jest jednym z najpopularniejszych samochodów na całym świecie. Pod względem sprzedaży ustępuje tylko Volkswagenowi Garbusowi.

W 1983 roku Toyota pokazała piątą generację modelu Corolla. Auto było wytwarzane nie tylko w Japonii, ale także na Filipinach, w Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Australii i w RPA. Poza dobrze znaną nazwą Corolla sprzedawana była też jako AE85, AE86 Corolla Levin, AE86 Sprinter Trueno i Corolla Sprinter.

Niezwykła popularność poprzedniej wersji sprawiła, że Japończycy zdecydowali się na produkcję Corolli z kilkoma różnymi nadwoziami. Były nimi: 4-drzwiowy sedan, 5-drzwiowy liftback, 3-drzwiowy hatchback i 2-drzwiowe coupé. W zależności od wersji nadwoziowej auto miało od 4065 do 4255 mm długości, 1,655 m szerokości i nieco ponad 1,3 m wysokości. Rozstaw osi wynosił od 2,428 do 2 431 m długości.

Corolla piątej generacji charakteryzowała się kanciastym, nowocześnie wyglądającym jak na tamte czasy nadwoziem. Sedan i liftback miały takie same przednie światła, jednak już odmiana hatchback i coupé dysponowały innymi.

Wnętrze samochodu było wręcz do bólu proste, ale stylistycznie doskonale pasowało do reszty pojazdu. Deskę rozdzielczą i boczki drzwi pokryto całkiem niezłej jakości, ale bardzo twardymi plastikami. Były one niezwykle odporne na zniszczenie. Niezbyt duże fotele nie zapewniały należytej wygody i brakowało im podparcia bocznego.

Miejsca w środku sedana i liftbacka było co najwyżej dla czterech osób średniego wzrostu. Zajęcie miejsca za kierownicą przez kogoś wysokiego sprawiało, że trzeba było odsunąć przedni fotel maksymalnie do tyłu, co odbijało się na ilości przestrzeni na nogi dla pasażera tylnej kanapy. Za to widoczność z kabiny na zewnątrz była doskonała.

Wersje sedan i liftback miały całkiem pojemne bagażniki. Gorzej pod tym względem wypadał hatchback. Na tylną kanapę 3-drzwiowego niełatwo się było dostać.

Gama silników obejmowała kilka jednostek napędowych (w tym jednego diesla), ale na większości rynków, na których sprzedawano Corollę, nie były one dostępne wszystkie naraz. Najmniejszy motor miał 1,3 l objętości i wyposażono go w gaźnik i 8-zaworowy rozrząd. Rozwijał moc 69 KM, co dawało możliwość spokojnego podróżowania. Jednostkę tę oferowano w Europie i Australii. Była też wersja 12-zaworowa (tylko Europa) o mocy 75 KM.

Drugi motor to 1,5-litrowiec z gaźnikiem i 8-zaworowym rozrządem. Rozwijał on moc 83 KM i oferowany był wyłącznie w Japonii.

Kolejny silnik miał 1,6 l objętości skokowej. W odmianie z dwoma zaworami na cylinder mógł generować moc 90 KM (Ameryka Północna), 84 KM (Europa) lub 78 KM (Australia). Znacznie większą mocą dysponował w wersji z 16-zaoworowym rozrządem: 112 KM (Ameryka Północna), 115 KM (Australia), 121 KM (Europa) i aż 130 KM (Japonia). Jednostkę z 4 zaworami na cylinder Toyota wykorzystywała też w małej sportowej MR2.

W Europie i Stanach Zjednoczonych sprzedawany był też 1,8-litrowy diesel z mechanicznym wtryskiem paliwa, który rozwijał 58 KM.

W zależności od rynku i nadwozia Corolla mogła mieć napęd na przód lub na tył, a nawet na wszystkie koła (jedna odmiana przygotowana na rynek amerykański). Z silnikami łączono 3-biegowe lub 4-biegowe skrzynie automatyczne i (najczęściej) 5-biegową skrzynię manualną.

Produkcję Toyoty Corolli serii E80 zakończono zaledwie po 4 latach w 1987 roku. Zastąpiono ją nowszym modelem o kodzie wewnętrznym E90.

Toyota Corolla VI

W 1987 roku japoński producent zdecydował się zmienić model serii E80 na nowszy. Zaprojektowano więc Corollę o kodzie wewnętrznym E90. Auto było dostępne nie tylko pod dobrze znaną w Europie nazwą, ale także jako Geo Prizm (Stany Zjednoczone), Holden Nova (Australia), Corolla Levin (2-drzwiowe coupé, 3-drzwiowy hatchback), Sprinter Cielo (5-drzwiowy hatchback), Sprinter Trueno (2-drzwiowe coupé, 3-drzwiowy hatchback).

Corollę VI wytwarzano nie tylko w Japonii, ale też w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, RPA, Indonezji, na Filipinach, w Australii, na Nowej Zelandii i w Tajlandii.

Podobnie jak poprzedniczka nowa Corolla miała wiele typów nadwozi: 4-drzwiowy sedan, 3-drzwiowy i 5-drzwiowy hatchback, 5-drzwiowy liftback, 2-drzwiowe coupé (w USA z otwieranymi światłami, na innych rynkach niekoniecznie) i po raz pierwszy 5-drzwiowe kombi (do tego z dwoma różnymi nadwoziami).

Auto urosło w stosunku do poprzednika i stało się dużo nowocześniejsze. Wnętrze zapewniało więcej miejsca dla podróżujących zarówno z przodu, jak i z tyłu, jednak bardzo wysokie osoby nadal mogły odczuwać brak przestrzeni – szczególnie nad głowami. Dużo lepiej prezentowała się deska rozdzielcza, która nie była już tak kanciasta jak wcześniej. Co więcej, poprawiono jakość materiałów, którymi pokryto fotele, i spasowanie elementów kabiny pasażerskiej, dzięki czemu nawet długa eksploatacja nie sprawiała, że coś trzeszczało w środku.

W Corolli VI udało się powiększyć nieznacznie bagażniki. I tak hatchback miał 281 l, sedan 440 l, liftback 385 l, a kombi 370 l przestrzeni bagażowej.

Wielką zaletą modelu tej generacji jest wręcz legendarna niezawodność. Samochody psuły się bardzo rzadko, a do tego ich nadwozie nie najgorzej było chronione przed korozją. Niestety, awaria Corolli oznaczała spory wydatek dla właściciela, ponieważ części zamienne tego japońskiego producenta były stosunkowo drogie.

Najmniejszym dostępnym silnikiem był benzynowiec o objętości 1,3 l, który instalowano jeszcze w poprzedniczce. Miał on moc 75 KM i był montowany w autach przeznaczonych na Europę i Japonię. W Australii najmniejszą objętością (1,4 l) charakteryzował się motor 6A-FC, który osiągał moc 81 KM. Obie te jednostki zaopatrzono w gaźniki. W Japonii jako jedynym z krajów dostępny był też silnik 1,5 l.

Na większości rynków za to sprzedawano agregat o objętości skokowej 1,6 l. W każdej wersji miał on rozrząd 16-zaworowy, ale gdzieniegdzie sprzedawano go nie z wtryskiem benzyny, tylko z gaźnikiem. Ta jednostka miała moc 95 KM (z gaźnikiem, Australia i Europa), 102 KM (Australia i Europa), 115 KM (Europa i USA), 135 KM (Austr.), do 165 KM (z kompresorem, Japonia). Na Starym Kontynencie popularna była też Corolla z 1,6-litrowym dieslem o mocy zaledwie 67 KM.

Tak jak w Corolli piątej generacji, tak i w nowym wozie do wyboru w zależności od źródła mocy były trzy skrzynie biegów. Standardem była 5-biegowa manualna, ale oprócz niej instalowano też 3-biegowe i 4-biegowe skrzynki automatyczne. Napęd najczęściej przenoszony był na przednie koła, ale wersje coupé miały napęd tylny, a niektóre wozy sprzedawane w Japonii również napęd na wszystkie koła.

Produkcję Corolli szóstej serii zakończono w 1992 roku, zastępując ją samochodem o kodzie wewnętrznym E100.

Toyota Corolla VII

W 1991 roku, nim jeszcze z rynku zniknęła Corolla VI, pojawiło się nowe auto o tej samej nazwie. Było wytwarzane w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Japonii, RPA, na Filipinach, w Indonezji, Turcji, Australii, Nowej Zelandii, Tajlandii i Pakistanie. Zmniejszyła się liczba różnych nazw w zależności od kraju, w którym sprzedawano Corollę, ale i tak na niektórych rynkach zwana była ona Grand Corolla, Corolla Levin (coupé) czy Corolla Ceres.

Liczba różnych wersji nadwoziowych pozostała natomiast taka sama. Klient miał do wyboru 4-drzwiowego sedana, 5-drzwiowego liftbacka, 3-drzwiowego lub 5-drzwiowego hatchbacka, 5-drzwiowe kombi i 2-drzwiowe coupé.

W zależności od kontynentu, na którym oferowano Corollę, jej poszczególne odmiany nadwoziowe różniły się od siebie, jednak miały jedną wspólną cechę. Ich karoserie nie były już tak kanciaste jak w przypadku dwóch poprzednich generacji. Ponadto Toyota nieco zbliżyła do siebie prezencję poszczególnych typów nadwozi, a więc kombi nie przypominało już zupełnie innego modelu.

Ponownie dokonano postępu w kwestii niezawodności i jakości montażu. Był to ważny argument, który silnie przemawiał do klientów. Co prawda koszty naprawy Corolli były wysokie, ponieważ Toyota miała drogie części zamienne, ale samochody psuły się bardzo rzadko, więc nie było szczególnych powodów do narzekań.

Większa od poprzedniczki Corolla VII miała też przestronniejszą kabinę pasażerką. W sedanie czy liftbacku nawet rosłe osoby czuły się swobodnie. Jedynie w przypadku, gdy za kierownicą siadał wysoki kierowca, osobie siedzącej za nim mogło brakować miejsca na nogi. Największą różnicę poczuli pasażerowie hatchbacka z 3-drzwiowym nadwoziem, w którym zajęcie tylnej kanapy nie sprawiało już tyle problemów co w starszych wozach.

Wnętrze wyglądało świeżo i stylistycznie było dopasowane do nadwozia. Po raz kolejny Toyota zastosowała twarde materiały do obicia boczków drzwi czy deski rozdzielczej, ale były one dość wytrzymałe. Wszystkie elementy kabiny dobrze spasowano, co dawało gwarancję, że w środku nic nie będzie trzeszczeć ani skrzypieć.

Najmniej silników Toyota oferowała w biedniejszych rejonach Azji. Tam Corolla sprzedawana była z 1,3-litrowym motorem o mocy 72 KM i 1,6-litrowym o mocy 112 KM. Ta ostatnia jednostka w USA miała moc 100-105 KM, w Europie 113 KM, a w Japonii w wersjach z doładowaniem 158-168 KM.

Na naszym kontynencie pod maską były montowane dwa 1,3-litrowe silniki. Pierwszy z nich miał 72 KM mocy, a drugi – nowocześniejszy – 99 KM. Obie te jednostki oferowano też w Kraju Kwitnącej Wiśni. Tam nie było za to 1,4-litrowca dostępnego w Europie. Z kolei tylko w Japonii pod maskę wkładano 1,5-litrowy agregat o mocy 104 KM.

W Stanach Zjednoczonych poza silnikiem 1,6 l dostępny był tylko jeszcze 1,8-litrowy motor benzynowy o mocy 105-115 KM (w Europie miał on 118 KM).

Osoby oszczędne mogły kupić Corollę z dieslem o objętości skokowej 2,0 l i mocy 72-74 KM (tylko Europa i Japonia).

W Corolli VII ponownie (w zależności od jednostki napędowej) do wyboru były 3-biegowe i 4-biegowe automaty oraz 5-biegowa manualna skrzynia biegów (jako podstawowa), jednak po raz pierwszy w historii tego modelu pojawiła się też ręczna skrzynia o sześciu przełożeniach.

Produkcję wozu siódmej generacji zakończono w 1997 roku. Zastąpiło go auto oznaczone przez Toyotę jako E110.

Toyota Corolla VIII

W 1997 roku Toyota wprowadziła na rynek już ósmą generację modelu Corolla. Auto było wytwarzane w Japonii, Kanadzie, Turcji, RPA, Brazylii, na Filipinach, w Indonezji, Argentynie i Tajlandii. Poza podstawową nazwą najczęściej pojawiały się Carib, Sprinter, Corolla Levin i Chevrolet Prizm.

Ponownie między modelami przeznaczonymi na Europę i inne kontynenty był duży rozrzut w wyglądzie. Niektóre wersje nadwoziowe z USA miały podobny profil do europejskich (i na przykład te same drzwi), ale przód i tył wyglądały zupełnie inaczej. W Europie Corolla sprzedawana była jako 3-drzwiowy hatchback, 5-drzwiowy liftback, 5-drzwiowe kombi i 4-drzwiowy sedan.

Auta miały nowocześnie wyglądające obłe nadwozia. Przód wybijał się spośród innych aut tego segmentu nietypowymi okrągłymi pojedynczymi światłami głównymi i zainstalowanymi oddzielnie kierunkowskazami. Tył był już mniej ekstrawagancki. Niestety w przednich reflektorach występował problem wypadania uszczelki, co skutkowało parowaniem, a w konsekwencji czasem rdzewieniem odbłyśników lamp.

Wadę tę usunięto dopiero w 2000 roku po modernizacji samochodu. Wtedy wprowadzono podwójne oddzielne światła schowane pod wspólnym gładkim kloszem.

W przeciwieństwie do poprzedników Corolla nie cechowała się zbyt dużym wnętrzem. W rzeczywistości było ono większe niż w starszych modelach, ale na tle konkurencji, szczególnie niemieckiej, wydawało się małe. Rosłe osoby nadal mogły mieć problem z ilością miejsca na nogi, co było szczególnie odczuwalne w hatchbacku. Zresztą w tym wozie trudno też było dostać się na tylną kanapę.

Siedzenia były duże i przyjemnie twarde, więc nawet dłuższa podróż nie była szczególnie uciążliwa. Deska rozdzielcza wyglądała jednak niezbyt nowocześnie i pokrywały ją materiały nie najlepszej jakości. Na szczęście wszystkie elementy spasowano względnie dobrze, co poprawiało ogólny odbiór kabiny pasażerskiej.\

Na większości rynków w standardzie wyposażeniowym były co najmniej czołowe poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera oraz system ABS. W bogatszych wersjach Corolla mogła być uzbrojona w radioodtwarzacz, klimatyzację, ASR czy elektrycznie sterowane szyby.

W teście zderzeniowym przeprowadzonym przez Euro NCAP Corolla osiągnęła przeciętny wynik trzech gwiazdek na pięć możliwych.

W Europie Toyota Corolla oferowana była z czterema silnikami benzynowymi i dwoma wysokoprężnymi.

Do czasu modernizacji z 2000 roku podstawowym motorem był 1,4-litrowiec o mocy 86 KM. Zastąpiono go potem jednostką wyposażoną w system VVT-i, która osiągała moc 97 KM. Większy motor miał 1,6 l objętości i przez pierwsze cztery lata rozwijał moc 107-110 KM. Został on potem wymieniony na podobny silnik, ale ze zmiennymi fazami rozrządu, który generował 110 KM mocy maksymalnej.

Do czasu modernizacji pod maską Corolli instalowano także 2-litrowego diesla o mocy 72 KM. Motor ten był jednak nieco za słaby jak na taki samochód i przy okazji liftingu w 2000 roku zamieniono go na nowoczesną jednostkę D4-D (2,0 l), która rozwijała moc o 18 KM większą.

W europejskich odmianach auto miało zawsze napęd na przednie koła, a do wyboru była 5-biegowa manualna skrzynia lub 4-biegowy automat.

Na bazie Corolli E110 Toyota Team Europe z siedzibą w Köln zbudowała rajdowe auto klasy WRC

W 2002 roku japoński producent zaprezentował nowy wóz – Corollę 9. generacji.

Toyota Corolla IX

2002 rok przyniósł kolejną generację Toyoty Corolli, oznaczoną tym razem kodem wewnętrznym E120/E130. Samochód był produkowany w aż 19 krajach całego świata. Europejska wersja powstawała w Wielkiej Brytanii. Podobnie jak w przypadku E110 odmiany europejskie i amerykańskie znacznie się od siebie różniły.

Auto zostało zaprojektowane w Europie, tak by trafiać jak najlepiej w gusta klienta ze Starego Kontynentu. Od początku z taśm produkcyjnych zjeżdżały Corolle w wersji hatchback (3-drzwiowej lub 5-drzwiowej), sedan i kombi oraz Verso.

Auto cechowało się dość dużymi światłami przednimi, które mogły przywodzić na myśl większy model Avensis. Zresztą w zakresie stylistyki Corolla była zawieszona gdzieś między Avensisami II i III serii.

Wnętrze pojazdu znacznie urosło w porównaniu z krytykowaną pod tym względem poprzedniczką. Teraz miejsca było wystarczająco dużo nawet dla wysokich pasażerów. Nieco wyższa niż w starszym aucie pozycja siedząca sprawiła, że zmniejszyła się ilość miejsca na nogi. Do tego wyżej umieszczone siedzisko poskutkowało poprawieniem widoczności na drogę.

Deskę rozdzielczą designersko wpasowano w styl nadwozia, a więc nie była ona już taka obła jak w E110. Znacznie poprawiono jakość materiałów zastosowanych do obicia kabiny. Również poczyniono spory postęp w zakresie wyciszenia wnętrza.

W wyposażeniu podstawowym Corolli IX znajdowały się dwie czołowe poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera, ABS, radio i elektrycznie sterowane szyby. Na niektórych rynkach (większość europejskich) w standardzie były również boczne poduszki powietrzne. W opcji znajdowały się takie udogodnienia, jak klimatyzacja, elektrycznie sterowane i podgrzewane lusterka i ESP.

Mimo bardzo nowoczesnej konstrukcji Toyocie nie udało się osiągnąć maksymalnej liczby pięciu gwiazdek w czołowym zderzeniu przeprowadzonym przez Euro NCAP. Corolla otrzymała cztery gwiazdki.

Początkowo pod maską instalowano 1,4-litrowy i 1,6-litrowy silnik benzynowy. Mniejsza jednostka miała moc 97 KM, a większa 110 KM. W niektórych z tych silników może niestety dochodzić do pęknięcia przegrody kolektora. Udanym motorem jest za to 1,8-litrowa jednostka o mocy 125 KM instalowana w odmianie Verso.

Wśród diesli sprzedawane były motory o objętości 1,4 l (90 KM) i 2,0 l (90 KM, 110 KM i 116 KM – ta ostatnia konfiguracja od 2003 roku). Jednostki wysokoprężne miewają często awarie turbosprężarek, dwumasowych kół zamachowych i wtryskiwaczy. W Verso Toyota montowała 2,2-litrowego turbodiesla rozwijającego moc 136-177 KM.

W 2001 roku pojawił się usportowiony model Corolli – TS. Miał on obniżone zawieszenie, większe felgi, drobne zmiany stylistyczne i 1,8-litrowy benzynowy silnik o mocy 192 KM.

W 2004 roku przeprowadzono modernizację Corolli – zmieniono trochę nadwozie i wnętrze oraz poszerzono paletę wyposażenia auta. W 2005 roku odmiana TS dostała doładowany silnik 1,8 l o mocy 225 KM. Dwa lata później Japończycy zakończyli wytwarzanie tego modelu – przyszła pora na nowsze auto.

Do typowych wad Corolli należą zbyt szybko zużywające się hamulce i notorycznie przepalające się żarówki, do których jest zresztą słaby dostęp. Nie najlepszym pomysłem jest też zakup wersji z zautomatyzowaną skrzynią, bo często dochodzi do błędów sterowania. Do tego psują się sondy lambda i pompy cieczy chłodzącej, a także uszczelki drzwi, przez co woda dostaje się do środka.

Największymi zaletami Corolli są trwałe zawieszenie oraz dobra ochrona antykorozyjna.

Toyota Corolla X

W 2006 roku na do sprzedaży weszła dostępna obecnie Corolla. Jest to już auto 10. generacji. Swój salonowy debiut wóz miał w Helsinkach. Corolla jest wytwarzana w siedemnastu krajach świata.

W momencie wymiany Corolli E120/E130 na nowe auto (kod E140/E150) producent zdecydował o tym, że w Europie oddzieli nazewnictwo hatchbacka od pozostałych wersji nadwoziowych. Obecnie hatchback nosi nazwę Auris. Z kolei w 2009 roku Corollę Verso na naszym kontynencie oddzielono od sedana i kombi, i teraz nazywa się ona po prostu Verso. Obecnie więc Corollą jest określane auto z nadwoziem sedan i 5-drzwiowe kombi.

Na innych rynkach Corolla znana jest pod nazwami: Corolla Altis, Corolla Axio, Corolla Fielder, Corolla Rumion, Millenium Corolla.

Stylistyka nadwozia samochodu nawiązuje do kompaktowego Aurisa. Niestety, nie można powiedzieć, żeby Corolla była szczególnie ładna lub choć pod jakimś względem wyróżniała się z tłumu. Jest to po prostu przeciętnie wyglądające auto.

Wnętrze ma spore rozmiary. Zasiądą w nim swobodnie cztery rosłe osoby. Tylko najwyżsi pasażerowie mogą narzekać na brak miejsca na nogi na tylnej kanapie, gdy przednie siedzenia są przesunięte maksymalnie do tyłu. Fotele i kanapa mają długie i wygodne siedziska, więc jazda na dłuższym dystansie nie stanowi problemu. Jakość wykończenia i dobór materiałów nie pozostawiają wiele do życzenia, choć w niektórych miejscach widać twarde plastiki.

W Polsce Corolla jest oferowana w czterech poziomach wyposażenia. Już w najtańszym (Terra) standardem są przednie i boczne poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera, ABS z EBD, elektrycznie sterowane przednie szyby, podgrzewane przednie fotele i radio. W bogatszych odmianach klient może liczyć na kolanową poduszkę powietrzną dla kierowcy, automatyczną klimatyzację czy czujnik deszczu.

Bogate wyposażenie z zakresu bezpieczeństwa i wytrzymała struktura sprawiły, że podczas testowego zderzenia czołowego przeprowadzonego przez Euro NCAP Toyota Corolla dziesiątej serii uzyskała maksymalny wynik pięciu gwiazdek.

W naszym kraju Corolla dostępna jest tylko z jednym silnikiem benzynowym o objętości skokowej 1,6 l, wyposażonym w system Valvematic. Motor ma 132 KM mocy maksymalnej, co pozwala osiągnąć prędkość 200 km/h, a do setki rozpędzić się w 10 s. Są za to dwa diesle. Mniejszy z nich – 1,4-litrowy, osiąga moc 90 KM, a większy, 2-litrowy – 126 KM.

Motor benzynowy i mały wysokoprężny mogą być połączone z 6-biegową, manualną skrzynią biegów lub na życzenie ze zautomatyzowanym urządzeniem. Mocny silnik diesla nie pozostawia wyboru – 6-biegowa skrzynia.

Na innych rynkach europejskich Corolla jest również sprzedawana z małym, 1,3-litrowym motorem o mocy 101 KM, większym, 1,4-litrowym o mocy 97 KM oraz 1,6-litrowcem rozwijającym 124 KM. Wszystkie te silniki spalają benzynę.

Z kolei w Stanach Zjednoczonych program silników obejmuje tylko dwa agregaty benzynowe. Mniejszy z nich ma 1,8 l objętości i rozwija moc 132 KM, a większy to aż 2,4-litrowa jednostka silnika o mocy 158 KM.

W 2010 roku Toyota przeprowadziła niewielką modernizację Corolli polegającą na odświeżeniu nadwozia (nowe m.in. zderzaki) i wnętrza.

Źródło: autokult.pl